"Odette i inne historie miłosne", Eric-Emmanuel Schmitt.

Miniony tydzień nie był zbyt dobry, jeżeli chodzi o książki i mnie. Pomijam już nieszczęście, jakim była poprawka egzaminu, z okazji której nigdzie się nie ruszałam bez fury notatek na różnej wielkości kartkach, które fruwały wokół mnie.
Najpierw, pełna niedawno odkrytego zainteresowania Ukrainą, sięgnęłam po „Siostro, siostro” Oksany Zabużko i nie przebrnęłam nawet przez pierwsze dwa opowiadania. Nie wiem, czy nie przypasował mi styl, czy temat, ale nie dało rady. Nic to, twarda byłam, przewidziałam, że Oksana Zabużko może mnie nie zainteresować, miałam pod ręką również „Dwanaście kręgów” Andruchowycza – poszło lepiej, zmogłam połowę.
Najwyraźniej Ukraina nie chce ze mną współpracować i pozostaną mi czysto historyczne źródła na temat. I poezja Wasyla Stusa – chociaż też nie jestem tej poezji pewna, skoro zbytnio w wierszach nie gustuję.

Także po lekko przytłaczającej przygodzie ukraińskiej chciałam przeczytać pewniaka, książkę nokaut, która na pewno mi się spodoba – a któż, jeśli nie Eric-Emmanuel Schmitt dostarcza mi pięknych pozycji literackich? Wahałam się chwilę między „Marzycielką z Ostendy”, a „Odette…”, w końcu padło na historię miłosne. Teraz myślę, że należało wziąć „Marzycielkę z Ostendy”.
Rozumiem, że zawsze musi być ten pierwszy raz, a E.E. Schmitt też człowiek, ale przyznam się, że niewiele jest niespodzianek, które dołują mnie bardziej, niż kiepska książka moich ulubionych pisarzy. Bo moja szufladka z „ulubionymi pisarzami” jest prawie pusta – wszyscy mają mankamenty, ale Schmitt się jeszcze bronił.

Oczywiście „Odette i inne historie miłosne” to zbiór opowiadań na poziomie, którego znaczna część autorów szumnie zwanych pisarzami, nie przebija nawet w snach. Inteligencja, mądrość, bystre dialogi, akapity skłaniające do zadumy, tak, to wszystko i w „Odette…” jest. Ale naprawdę, jak na Schmitta, nie podobało mi się.
Widzicie, nie miałam pojęcia o czym on chciał napisać. A kto jak kto, ale Schmitt zwykle bardzo silny przekaz w swoich książkach zawiera. Moralista, cholera, ale jego jednego w tym moralizatorstwie lubię. A w „Odette…” nie umiałam dostrzec celu, który mu przyświecał, w związku z czym czytałam zbiorek całkiem niezłych, jednakże miejscami nudnych opowiadań o miłości i jej skutkach, przyczynach, i innych związanych z miłością wydarzeniach.
Co prawda zaczyna się pięknie, pierwsze opowiadanie, „Wanda Winnipeg” rozbudziło mój apetyt na dalszą część, wywołało błysk w oku i uśmiech zadowolenia. Niestety, reszta uśmiech starła i zamiast błysków w oku marszczyłam nos w rozpaczy. Przyznam się wręcz do czynu strasznego, ja tę książkę kartkowałam! Przerzucałam znudzona strony, szukając lepszych fragmentów – proszę, Schmitta się przecież nie kartkuje. Zbrodnia. Jest mi z tym niecnym kartkowaniem zdecydowanie źle.

Przecież Eric-Emmanuel Schmitt jeszcze nigdy mnie nie zawiódł, a z jego książek pominęłam chyba tylko „Przypadek Adolfa H.”, co mam zamiar nadrobić, i „Dziecko Noego”.
Niedawno czytane przeze mnie „Moje życie z Mozartem” było świetne, naprawdę. A „Pan Ibrahim i kwiaty Koranu” to moje prywatne mistrzostwo, kolejna z tych książek, do których często wracam i podczytuję ukradkiem znajome zdania, kiedy smętnie sterczę przed regałem w poszukiwaniu czegoś do czytania.
Także postanawiam pójść na kompromis z jednym z moich ulubionych pisarzy, ja udam, że „Odette i inne historie miłosne” mi się podobały, a on już nigdy więcej mi tego nie zrobi. Dobry plan? Dobry.
I bardzo chcę przeczytać „Ulissesa z Bagdadu”.

PS. Miss Jacobs podała informację, że Eric Emmanuel-Schmitt ma być w Warszawie 7-8 marca, 8 marca o 17.00 w Traffic Club. I zastanawiam się poważnie czy po raz pierwszy w życiu nie pójść na spotkanie z autorem. Autorzy średnio interesują jako tacy, a autografów nie lubię. Gdyby Stendhal zmartwychwstał, albo Dostojewski, to na spotkanie z nimi przeleciałabym pół świata, ale wśród współcześnie żyjących pisarzy jakoś nie mogę pomyśleć o kimś, kto wzbudzałby we mnie aż takie emocje. Ale może, może jego bym chciała zobaczyć?