niedziela, 24 października 2010

Spadło na mnie.

Dzisiaj po raz kolejny wstawiając muzykę zamiast tekstu na jakikolwiek temat wcale nie idę na łatwiznę! O nie. To zupełnie co innego - wielkie uczucie mnie dopadło, co gorsza, do Włocha. Nazywa się Guido i mieszka w Bari. Adwokat, rozwiedziony, bezdzietny...
Chociaż w sumie nie wiem czy adresatem tych wielkich uczuć powinnam uczynić bohatera, czy też jego twórcę i autora, Gianrico Carofiglio. Ten pan pisze prawnicze... eee, thrillery. Kryminały... Zawsze mam z tym problem. Nieważne, co dokładnie pisze, ważne jak. Genialnie, już dawno nie wpadłam w książkę z tego gatunku aż tak. Ostatnio chyba przy okazji Natsuo Kirino.
Nie mogłam się oderwać od jego pierwszej książki, połknęłam drugą - nawet nie zauważyłam - teraz zagrzebałam się w trzeciej i bardzo szczęśliwa lecę naprzód. Szkoda tylko, że kolejnej nie ma. Na razie.
W każdym razie, musicie mi wybaczyć, ale jestem zakochana w nastroju książek pana Carofiglio i miłość mnie pcha.

A ponieważ Guido i ja mamy podobne gusta, jego wspomnienie o Tracy Chapman stało się moim wspomnieniem. Kolejna pani, o której zapomniałam, głupia ja. Ale już wróciłam, może nie do całokształtu jej twórczości, ale na pewno do pierwszego albumu z 1988r.


I dzisiaj pięknie pachniał wiatr - nie wiem, jak to zrobił w niedzielne popołudnie w centrum miasta, ale tak właśnie było.

czwartek, 21 października 2010

"RED", reż. Robert Schwentke.

Chciałam, to poszłam. I dobrze wyszło.

Film jest cacy, a w nastroju przypomina mi wszelkiego rodzaju benefisy i tego typu szmery-bajery. Jakby czwórka gigantów kina, każdy w sumie z innej bajki, spotkała się na jednym planie i dobrze zabawiła. Jakby zrobili to poza swoją codzienną pracą, jakby właśnie z jakiejś okazji tak ich naszło na radosne "RED". I po tym epizodzie każdy wraca znowu do swojej bajeczki.

Bruce Willis po roli ckliwego agenta CIA na emeryturze, Franka Mosesa, może już pójść na plan "Szklanej pułapki, część n-ta". Dowiódł (nie po raz pierwszy), że ma do siebie dystans, do swojego wieku i dotychczasowego dorobku filmowego - czekam na powrót do roli poważnego twardziela.
I po raz kolejny przypomniał, za co się go kocha. Za wdzięk, uśmiech i ogólną zajebistość. Rzadko korzystam z tego słowa, ale myśląc o Willisie właśnie to bardzo kolokwialne określenie nasuwa się samo - facet jest zajebisty.

Helen Mirren pokazała się w białej kiecy i z Morganem Freemanem do pary tworzyli grupę NAJ - najmądrzejszych, najlepszych, najpoważniejszych... Nie ocierali się o śmieszność w swoich rolach (jak to się zdarza czasem chociażby Douglasowi), przeciwnie, zagrali dystyngowanie, lekko i pięknie, z cieniem uśmiechu w najdramatyczniejszych scenach.

I John Malkovich, którego doceniłam i momentalnie pokochałam co prawda niedawno, ale na zawsze. Z fryzurą a la mnich, z pluszową świnią pod pachą - przy okazji, świnia była przecudna - był fantastyczny (jak zwykle), przezabawny (jak czasem) i bardzo elegancko nie przyćmiewał reszty obsady (to tylko komentarz do mojej prywatnej teorii o aktorach, którzy kradną filmy, jak np. James McAvoy).

A na dokładkę dwójka "młodych", Mary-Louise Parker - miała świetną rolę Ruth w "Smażonych zielonych pomidorach", a potem chyba długo, długo nic - i Karl Urban, którego kojarzę jedynie jako Eomera. Oboje poważni, skupieni i całkiem nieźli na tle takich czterech talentów, a to już spory sukces. Dzięki ich rolom "RED" nie zamieniło się w całkowicie pusty i jedynie zabawny przerywnik od innych filmów, nie otarło się o granicę parodii na wysokim poziomie, a pozostało filmem akcji z kilkoma scenami prawie że dramatycznymi.

A, tak, zapomniałam napisać o czym jest ten wychwalany przeze mnie film. Już nadrabiam.
O agentach CIA na emeryturze. O agentach CIA przed emeryturą. O nerwicach, wspomnieniach, romansach... O bliżej niesprecyzowanym facecie z Rosji i o zamachu na wiceprezydenta. Tak właściwie powinnam zacząć od informacji, że jest nakręcony na podstawie komiksu... No, to już wszystko wiecie :)

Oczywiście "RED" ma wady, zapewne ma nawet mnóstwo wad, ale co z tego? Nie jestem pewna czy w filmach tak lekkich, tak śmiesznych i pełnych uroku warto czepiać się niedociągnięć w efektach specjalnych czy logice fabuły. W każdym razie ja nie mam zamiaru, "RED" uważam za bardzo wdzięczną komedię sensacyjną, na której prawie popłakałam się ze śmiechu (nie raz, nie dwa). I mogę zgodnym (cóż... jednoosobowym) chórem zakrzyknąć, że chciałabym więcej takich!

poniedziałek, 18 października 2010

"when your eyes throw light at mine, it's enough to change my mind..."

Zaczęłam pisać o jednej książce i się zniechęciłam. Zaczęłam pisać o filmie i się zamotałam. Poszłam na siłownię i prawie się wkręciłam w bieżnię. Zły dzień na inicjatywy, znaczy się.

Ale, wczoraj z błyskiem podziwu w prawym oku i wyrazem oniemienia w lewym przedzierałam się przez listę muzyki filmowej z blogu PANORAMA KINA. I natrafiłam na piosenkę, którą kiedyś przecież tak kochałam. I tak nieładnie o niej zapomniałam.

"I'm Easy" Keith Carradine. Był kiedyś jeden taki, który mi śpiewał i przygrywał sobie na gitarce. I to też śpiewał, ach, wspomnień czar.
"Nashville" może nie jest filmem mojego życia, ale Altmana wychwalam pod niebiosa, nawet jeżeli tylko do lustra.



Z faktów najnowszych, dołączyłam się po raz kolejny do wyzwania, tym razem z klasyki literatury. I po raz kolejny mam nadzieję na lepsze wyniki, niż w każdym wcześniejszym wyzwaniu - jestem taka antywyzwaniowa, ale czasem się staram.
A powody były dwa - główny, znaczy brak terminu. I drugi, w końcu mam porządny motyw żeby zaspokoić swoje pragnienia napisania o Conradzie. A potem, w przypływie szalonego natchnienia, może uda się także o moim najwspanialszym Stendhalu i przeuroczym Wildzie. Klasyka to klasyka.

czwartek, 14 października 2010

"Howards End", E. M. Forster.

Zadziwiająca to książka, która miała być w moim przekonaniu męską wersją Jane Austen i guzik z pętelką z tego planu wyszedł.

Małgorzata Schlegel, chwilowo stara panna i jej siostra, Helena poznały Wilcoxów przypadkiem, a te dwie rodziny miały na swoje życie wpływ niemały.
Dwie młode damy, mieszanka brytyjskich i niemieckich przodków, życie spędzały na szeroko rozumianym ukulturalnianiu się. Pieniądze, bodajże ze spadku, zapewniały im dostatnie życie i pozwalały unikać pracy. Bardzo pięknie. Młodsza, Helena, irytowała mnie swoim dziecinnym spojrzeniem na świat, w którym upierała się dostrzegać wyłącznie białe lub czarne. Wydawała mi się jakby odrobinę nawiedzoną istotą, która z nudów dorabia ideologie na wyrost do każdego zdarzenia. I ta upiorna egzaltacja...
Małgorzata natomiast zbyt mało miała w sobie charakteru, żebym zakochała się w tej bohaterce, jak kilka razy już mi się zdarzyło wcześniej, przy innych lekturach. O ile filmowi bohaterowie zdobywają moje serce aż nazbyt często, gubię się potem w tych miłościach, książkowe postaci mają ze mną ciężką przeprawę, zanim przegryzą się przez grubą warstwę obojętności.
Wracając do Małgorzaty, ostrych rysów brakowało postaci starszej panny Schlegel, chociaż jakby w czasie książki stawała się coraz bardziej "jakaś".

A jednak, mimo, że żaden z bohaterów "Howards End" nie trafił w moje gusta, wszyscy pozostali mi raczej obojętni, czytałam książkę Forstera z dużym zainteresowaniem. Po kilku pierwszych stronach wprowadzających czytelnika w akcję, autor skupia się na dłuższy czas na kwestii społeczeństwa brytyjskiego. Na przykładach kolejnych bohaterów przedstawia różnorakie podejścia do kwestii kultury, pieniędzy, obcokrajowców, polityki i wreszcie domu. Bowiem tytuł "Howards End" jest nazwą ukochanego domu pani Wilcox, której testament stanie się niemałą zagwozdką dla reszty rodziny.
Powiedziałabym, że "Howards End" to zapis ścierania się dwóch światów, dorobkiewiczów i tych eleganckich, "starych" pieniędzy klasy wyższej. Jest to także rzut oka na moment przedwojennych zmian w Anglii, na końcówkę wielkiego imperium. Ach, i co najciekawsze, liczne nawiązania do Niemiec, do opinii o tym kraju bez pryzmatu wojen, tak, ta część była czymś wcześniej przeze mnie niespotykanym.

Poleciłabym książkę Forstera w ciemno każdemu choć trochę zainteresowanemu historią, zagadnieniami społecznymi, ale także wielbicielkom Austen, od której zaczęłam dzisiejszy wpis. Bowiem "Howards End" jest także opowieścią o miłości, siostrzanej i małżeńskiej. O miłości niekoniecznie romantycznej, ale na pewno mądrej.

A ja znalazłam kolejnego pisarza, którego styl pisania pięknie trafia w moje gusta, oszczędny, elegancki, bez jakichkolwiek artystycznych zapędów. Pasujący do brytyjskiego pisarza żyjącego na przełomie XIX i XX wieku, tak właśnie. E. M. Forster pisze książkę, jakby rozmawiał z czytelnikiem, wtrąca swoje uwagi pod adresem zachowań swoich własnych postaci. Jego komentarze są zawsze trafne, żaden nie wydaje się niepotrzebny.
I na kolejne książki Forstera mam ogromną ochotę.

Ach tak, jeszcze film. No właśnie, o panu Ivorym i tak miałam niedługo pisać, może wcześniej zahaczę jeszcze o "Howards End" w jego reżyserii. Anthony Hopkins, Emma Thompson, Helena Bohnam-Carter i Vanessa Redgrave - obsada co najmniej zachęcająca.

niedziela, 10 października 2010

Bombonierka.

Są melodie, które nigdy się ode mnie nie odczepią. Takie, jak poniższa. Śpiewam ją zdecydowanie zbyt często, czasem w całkowicie nieodpowiednich momentach.
Słodka piosenka. Czysta - nie potrafię tego lepiej napisać, ale "Bombonierka" naprawdę wydaje mi się niezwykle klarowna. Jakby kryształowa. Może to głos pani Stępniak.
Także będzie na niedzielną noc, na dobranoc :)
A wizja do piosenki wcale a wcale mi się nie podoba, więc może i Wy na nią nie zwracajcie uwagi, tak na wszelki wypadek.



Z kwestii całkowicie nieważnych: nie mam czasu, więc staram się zaginać czasoprzestrzeń. Jednak na razie przegrywam i to czasoprzestrzeń bardziej zagina mnie.

poniedziałek, 4 października 2010

Serial, serialu, serialowi...

Wiem, że sezon serialowy, który rozpoczął się raptem dwa tygodnie temu, został już w każdą stronę podsumowany i przedyskutowany. Ale jednak o serialach bym chciała napisać i ja, bo serialową panienką jestem już od kilku lat. Chociaż - o dziwo - do wieku zaszczytnego, dwudziestoletniego, broniłam się przed serialami zębami i pazurami. A potem, nagle, już nie.

Wrzesień przeminął, edukacja szkolna ruszyła na dobre (co gorsza, właśnie rusza także akademicka, a mnie się oczywiście nie chce), należy kaganek oświaty wspomagać. Dlatego też, drogie dzieci, nie-dzieci, ale starsi z duszą dziecka albo i bez, przypomnimy sobie dzisiaj przypadki. Że przypadków jest siedem, trochę nam to zajmie.

Mianownik, kto, co rządzi w tym sezonie? O dziwo "Castle". Pierwsze odcinki trzeciego sezonu nie opuściły poziomu, chociaż również go nie podwyższyły. Beckett ma dziwne włosy, ale postaram się jej to wybaczyć, Castle uroczy jak zwykle, chemia między nimi działa, postaci poboczne bawią mnie nadal i aż chce się oglądać dalej. A zagadki równie zagadkowe, co wcześniej (czyli zagadkowe średnio, ale wystarczająco). Szokuje mnie fakt, że na "Castle" czekam najbardziej, bo ani tego typu seriale nie wciągają mnie jakoś specjalnie (wszelakie "Bones", "CSI", "Criminal Minds", "The Mentalist"... ani, ani), a wszystkie moje kochania serialowe nie powinny się popsuć (ale się spsuły). I tym sposobem "Castle" wylądował w mianowniku.

Dopełniacz, kogo, czego bardzo mi brak? Jest seria, zakończona jeszcze w 2008 roku, ucięta po pierwszym sezonie. I ja się pytam, dlaczego!? "Moonlight", wyjątkowo się wpisuję tym w wampirze trendy, wampir - detektyw, młody (no, prawie...), zdolny, atrakcyjny. Do tego piękna dziennikarka i jej narzeczony - prokurator, była żona wampira, mocno obsesyjna na jego punkcie (wątek wyjątkowo podobny do tego w późniejszym "True Blood") i mój ulubieniec oraz wisienka na torcie, przyjaciel głównego wampira, oczywiście również krwiopijca. Czarujący i złośliwy milioner, taka urocza zaraza :) Że główny bohater był trochę zbyt szlachetny jak na moje gusta, drobnostka, bowiem postać jego kolegi wynagradzała mi z nawiązką niektóre odrobinę zbyt mydlane zgrzyty. Akcja nie była zła, więcej, coraz ciekawiej się rozwijała. Ja, szczęśliwa jak prosię na deszcz, skończyłam pierwszy sezon, sięgnęłam łapką po drugi, macam, macam, a tam pusto!! Nie ma wcale...

Celownik, komu, czemu powinno się obciąć uszy za karę? (jak celownik, to celownik) Przede wszystkim House'owi. Doktorowi House'owi, któremu jeszcze cztery lata temu gotowa byłam urodzić siódemkę dzieci i każde nazwać Lupus! Pierwszy odcinek siódmego sezonu osłabił mnie całkowicie. Nudny House i Cuddy, nudny przypadek, nudna Trzynastka i Foreman, Tauba nawet nie pamiętam, a Wilson jakby sam siebie zmuszał do trzymana się w roli. Jedynie Chace broni się, jak zawsze. To mógł być sezon - hit, wielki powrót po średnio udanych seriach poprzednich kilku, ale coś nie wyszło i po pierwszym odcinku dziękuję bardzo. Może obejrzę jeszcze ostatni.

Biernik, kogo, co odznaczyłabym orderem z buraka cukrowego? "Lie to Me" - takiej bzdury dawno już nie widziałam. I to bzdury poważnej, bzdurnej całkowicie i przez duże "Be". "Lie to Me" to nie byle jaka Bzdura, miejcie to na uwadze. Serial proceduralny, bardzo eleganckie przestępstwa naszpikowane kłamstwami do odczytania plus schemat przeciętnych postaci - całkowicie papierowych i banalnych. Obejrzałam dwa odcinki i prawie udusiłam się ze śmiechu. Śmiechu bardzo dyskretnego, bowiem nie można z takiego serialu jak "Lie to Me" śmiać się równie otwarcie, co z "Mody na sukces" czy "Klanu"! Uśmiałam się z tych idiotycznych wstawek do rozmów, kiedy jeden pan mówi tekst-puentę na koniec, a jego rozmówczyni odpowiada "pokazałeś smutek" (w sensie, że na twarzy). Może moje ubawienie jest irracjonalne i ten serial ma drugą, inteligentną stronę, ale mnie dialogi w stylu "pokazała strach" doprowadzały jedynie do pokazywania skrajnego rozbawienia.

Narzędnik, kim, czym zadziwiam sama siebie?"Plotkarą" i "Glee", przy czym nie wiem, którym bardziej. Serial o dzieciach z Upper East Side, które mają problemy dorosłych i ich rodzicach, którzy mają problemy wybitnie dziecinne. Ale wszyscy są ładnie ubrani, wymieniają się złośliwymi dialogami a intryga goni intrygę. Do tego serial o dzieciach z liceum, które fajnie śpiewają, oblewają się napojami z dystrybutora i od czasu do czasu wydrapują sobie oczy. A jednak dziwnie się czuję, śledząc z uwagą całkowicie abstrakcyjne losy bohaterów "Plotkary" - której scenarzyści chyba ściągają z "Mody na sukces" ostatnimi czasy. Równie dziwnie się czuję oglądając serial o śpiewaniu w liceum. Przecież z założenia to powinno być głupie, a jak przeczytałam opis "Glee", uznałam, że w życiu tego nie obejrzę. I proszę.

Miejscownik, o kim, o czym najchętniej bym napisała mnóstwo pochwalnych zdanek, gdyby nie to, że czas antenowy tych seriali skończył się lata temu?
"Seks w wielkim mieście", "Przyjaciele" i "Na wariackich papierach" (młody Bruce Willis, marzenie). Odcinki "Seksu..." znam na pamięć, mam wszystkie i czasem do nich wracam, śmiejąc się w kółko z tych samych linijek i niezmiennie pochłaniając jakieś jedzenie, jako że i sławne cztery panie w kółko coś jedzą.
"Przjaciele" są genialni i kropka. Chandler jest podwójnie genialny i go kocham. I też kropka.
A "Na wariackich papierach" to serial tak wdzięczny i pełen prześmiewczych odniesień do przemysłu filmowego, że aż miło do niego wracać. Pierwsze dwa sezony to prawie poważny serial o agencji detektywistycznej, a kolejne to narastająca autoironia. Nie zaprzeczę, że kontynuacje są gorsze, niż te dwa pierwsze sezony, ale tak czy siak, młody Bruce Willis to argument nie do zbicia. I ta piosenka z czołówki! Ach, wakacyjne powtórki w telewizji przypominają się same.

Wołacz... O Hanku Moody! (Californication) O Peterze Burke! (White Collar) Gdzie jesteście, kiedy Was potrzebuję! I dlaczego wracacie dopiero w styczniu...?

Kończąc nieco przydługi wywód, piosenka, której nie można nie znać.
"Moonlighting" Al Jarreau.
Ja mogę z nią w ciemno iść nawet na karaoke, odkąd miałam naście lat jeszcze nie zapomniałam.


PS. Przypisując tagi dotarło do mnie, że to wszystko są amerykańskie seriale. Niedobrze. Ale inne też znam, tylko... No niestety inne, w przypadku seriali, często znaczy gorsze.