"Praga", reż. Ole Christian Madsen.

Przeglądałam dzisiaj edycję postów i zadziwiła mnie ilość zaczętych i nieukończonych recenzji, czekających na swój szczęśliwy dzień. Recenzji, które pisałam nie pamiętam kiedy, na tematy, które trochę już zatarły się w moich myślach. Ale "Praga" mnie poruszyła, tyle pamiętam na pewno.

Mój zachwyt Madsem Mikkelsenem był oczywisty już przy okazji "Jabłek Adama". Wydaje się więc, że wszelkie kolejne peany na jego temat są zbyteczne. Cóż, z pewnym smutkiem mogę się powstrzymać od wysławiania Mikkelsena pod niebiosa. Ale na szczęście "Praga" ma kilka innych zalet poza odtwórcą głównej roli.

Przede wszystkim jest to film odrobinę przerażający. Straszy realizmem. W końcu małżeństwo z piętnastoletnim stażem rozpadają się każdego dnia i nie jest to ani szokujące, ani niezrozumiałe. Ale "Praga" pokazuje dwoje ludzi, którzy oddalili się od siebie po cichu, a jednak nadal mają ze sobą tyle wspólnego - całe ich życie. Tylko co z tego?

Madsen gra na emocjach, daje nadzieję, że Christoffer i Maja jednak, jakimś cudem, potrafią nadal być razem. Ale to tylko ułuda. Nie potrafią.
I to właśnie mnie przestraszyło, po tylu wspólnych latach okazuje się, że dalej nie da rady. A przecież wcale nie dlatego, że zmienili się aż tak. Nie dlatego, że kłócą się o wszystko, że już nie potrafią się porozumieć. Chyba po prostu już nie chcą być ze sobą.

Mikkelsen (Christoffer) i Stengade (Maja) stworzyli niesamowity duet w tym filmie. Są tak prawdziwi w tym małżeństwie, z jednej strony dalecy sobie, jak dwoje obcych ludzi, a z drugiej jednak jest między nimi nieuchwytna nić porozumienia. Jak dwoje ludzi może rozstawać się w taki sposób? Jakby rozstawali się nadal razem. Straszne, ja jestem za młoda na takie filmy - nie umiałam oglądać "Pragi" i nie zastanawiać się, czy to ja i C. za kilkanaście lat? Czy to możliwe, że my też tak skończymy?

I jeszcze ten czeski akcent, humor, który wciska się w tragedię, którą jest rozpad małżeństwa. A tutaj śmiech czai się na każdym rogu. "Praga" jest jak szczerbate pianino, ponura i śmieszna jednocześnie.
To jest krótki film, prosta historia, żadnych zawiłości, nagłych zwrotów akcji. Przyjeżdżają razem odebrać ciało zmarłego ojca Christoffera, wyjeżdżają osobno. Tyle. A po drodze ogromny ładunek emocjonalny, który spada na widza i przytłacza do poziomu gruntu.

Chociaż niby "Praga" jest filmem spokojnym, Madsen zbudował odpowiednie napięcie. Zdjęciami, które zasługują na osobną pochwałę - bardzo piękne, typowe dla dramatów, ale nadal piękne. Muzyką, która budzi pewien niepokój. I przede wszystkim świetną obsadą, Mikkelsen jest niesamowity, jego partnerka - Stine Stengade - również. Oni właściwie świetnie do siebie pasują, jak Bergman i Bogart, jak Flip i Flap.

Wady? Może przydługie sceny, dla publiczności przyzwyczajonej do szybkiego tempa, mogą być uciążliwe. Możliwe, że gdybym nie zamierała przy tym filmie w umiarkowanym przerażeniu, mnie też wydałyby się przydługie.